Bukowina Tatrzańska

Oglądając zdjęcia w tym wpisie, zwróćcie uwagę, jak zmieniała się pogoda. Nigdy na żadnym wyjeździe nie zostałam tak sponiewierana :)

Wyjechałam rano z Zakopanego z zamiarem zwiedzenia Bukowiny Tatrzańskiej i zakończenia dnia w termach. Plan był genialny, a pogoda sielankowa :)
Chciałam zacząć od kościoła, tym bardziej, że był na samym końcu wsi, a zamierzałam przejść całą. Wysiadłam więc na ostatnim przystanku.

Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.

 
Powstał w roku 1887 z inicjatywy proboszcza z Białki Tatrzańskiej, dokąd mieszkańcy wcześniej uczęszczali na nabożeństwa. Wybudowany został przez Jędrzeja Kramarza, górala z Bukowiny, który jest postacią dość ciekawą. Był samoukiem - architektem i jednocześnie wykonawcą. Sporządził plany, pracował jako murarz, cieśla i kowal, wykonał też większą część wyposażenia (ołtarz, figury świętych). Podobno w zatwierdzeniu  planów kościoła i wieży dopomógł hr. Władysław Zamoyski, podpisując je własnym nazwiskiem.
Kramarz prowadził też nabożeństwa i głosił kazania, więc kiedy do Bukowiny w 1902 r. przybył ksiądz, pojawił się konflikt - nie mógł on zaakceptować takiego stanu rzeczy. Figury autorstwa Kramarza kazał wynieść do sieni i tam też znajdują się one obecnie.
Polichromie zostały wykonane w roku 1937, drewniane ołtarze pochodzą z 1907.

 
Kościół miał zostać zburzony !!! po wybudowaniu nowego, ale na szczęście w 1994 został uznany za obiekt zabytkowy. Jest    w nim ekspozycja sztuki sakralnej, czasami odprawiane są nabożeństwa.
Co do nowego kościoła z lat 70-tych, to mojego entuzjazmu nie wzbudził...

Idąc dalej w kierunku centrum, podziwiałam piękne drewniane domy, m. in. Dom Ludowy z 1928 r., który jest jedną z największych w Polsce budowli drewnianych. W Zarządzie Komitetu Budowy Domu Ludowego był m. in. Jędrzej Kramarz. Składki na budowę zbierano na terenie całego Podhala.

Dom Ludowy

W Domu Ludowym obejrzałam ciekawą wystawę grafik Władysława Trebuni Tutki pt. „Róźnie tô na tym Bôzým świecie”. Na stronie Domu Ludowego można przeczytać:

"Grafiki te powstały w latach 2007 – 2011 do bukowiańskich godek  wydanych w 2012 roku pod tym samym tytułem.  Na  64 grafikach przedstawiony jest  „góralski świat”. Dzięki Władysławowi, przekraczając próg świetlicy Domu Ludowego możemy przenieść się do Bukowiny Tatrzańskiej sprzed wielu, wielu lat."

Po zwiedzeniu wystawy poszłam na obiad, bo zaczynało się robić dziwnie, a w trakcie obiadu już lało :( Jak wychodziłam, zaczęło się przejaśniać na tyle, że postanowiłam kontynuować akcję. W końcu co mi drobna mżawka? :)

Gdybym trzymała się głównej drogi, może nie byłoby jeszcze tak źle, bo mogłabym się schować, ale ja skręciłam w boczną, bo tam były zabytkowe kapliczki, o które mi chodziło. Czy to był błąd? Zależy, jak na to spojrzeć :)

Tu była jeszcze szansa, żeby się schować (restauracja), ale stwierdziłam, że teraz albo nigdy i poszłam. W międzyczasie zaczęło już dość mocno padać :(

Kapliczka jest nowa.





Bukowina jest jedną z najwyżej położonych miejscowości w Polsce,   a ja dodatkowo byłam w najwyższej części, bo na Olczańskim Wierchu, co widać na poniższym zdjęciu.
To było 20 minut od tej kapliczki. Byłam już cała mokra, więc przestałam się stresować. Gorzej już być nie mogło :)

Dowlokłam się do celu, czyli kapliczki Brzezińskiego. Pierwsza powstała w 1922 r. dzięki warszawskiemu malarzowi, Janowi Brzezińskiemu, który był współzałożycielem Towarzystwa Przyjaciół Bukowiny. Ta jest czwarta, powstała po 2003 r. We wnęce umieszczony jest oryginalny obraz Brzezińskiego, wizerunek Trójcy Świętej.

Oryginalna inskrypcja fundatora z 1927 r.

Zaczęłam wracać. Tu trzeba zaznaczyć, że Olczański Wierch nie jest krótką uliczką. Zabrało mi to prawie godzinę, a szłam naprawdę szybko.
Poniższe zdjęcie nie jest może najlepsze, ale jest ważne. Dom wczasowy "Morskie Oko" był akurat w remoncie, więc nie dało się podejść, do tego deszcz.  
Kapliczka Patriotyczna jest prawdopodobnie fundacji i autorstwa Jędrzeja Kramarza. W latach międzywojennych odbywały się pod nią uroczystości patriotyczne.

Chwilę potem znalazłam się w centrum. O termach już nawet nie myślałam, wyglądałam zresztą tak, jakbym dopiero co wyszła z basenu :( Bus na szczęście złapałam od razu.
Co było dalej? Suszenie wszystkiego, łącznie z pieniędzmi w portfelu i rozdzielanie posklejanych stron mojego ukochanego przewodnika BOSZ-a, "Podtatrze" ( 600 str., jedna po drugiej! ). Doceniłam wartość dobrego noclegu - ogrzewanie i telewizor to były najważniejsze sprawy w najbliższym czasie.
Następnego dnia lało tak, że nawet na obiad nie poszłam. Dopiero wieczorem wyszłam na spacer po Zakopanem.


http://www.drewniana.malopolska.pl/?page=obiekty&id=24
http://domludowy.pl/
http://www.bukowinatatrzanska.pl/historia-bukowiny
http://www.termabukowina.pl/